نصیحتی از سقراط

 

از دست هيچ‌کس دلخور مشو و کينه به دل مگير و آرامش خود را هرگز از دست نده و بدان که هروقت کسي بدي مي‌کند، در آن لحظه بيمار است.

روزي سقراط، حکيم معروف يوناني مردي را ديد که خيلي ناراحت و متاثر است. علت ناراحتيش را پرسيد، پاسخ داد: در راه که مي‌آمدم يکي از آشنايان را ديدم. سلام کردم جواب نداد و با بي‌اعتنايي و خودخواهي گذشت و رفت و من از اين طرز رفتار او خيلي رنجيدم.

سقراط گفت: چرا رنجيدي؟

مرد با تعجب گفت: خوب معلوم است، چنين رفتاري ناراحت‌کننده است.

سقراط پرسيد: اگر در راه کسي را مي‌ديدي که به زمين افتاده و از درد و بيماري به خود مي‌پيچد، آيا از دست او دلخور و رنجيده مي‌شدي؟

مرد گفت: مسلم است که هرگز دلخور نمي‌شدم. آدم که از بيمار بودن کسي دلخور نمي‌شود.

سقراط پرسيد: به جاي دلخوري چه احساسي مي‌يافتي و چه مي‌کردي؟

مرد جواب داد: احساس دلسوزي و شفقت و سعي مي‌کردم طبيب يا دارويي به او برسانم.

سقراط گفت: همه‌ي اين کارها را به خاطر آن مي‌کردي که او را بيمار مي‌دانستي، آيا انسان تنها جسمش بيمار مي‌شود؟ و آيا کسي که رفتارش نادرست است، روانش بيمار نيست؟ اگر کسي فکر و روانش سالم باشد، هرگز رفتار بدي ازاو ديده نمي‌شود؟

بيماري فکر و روان نامش “غفلت” است. بايد به جاي دلخوري و رنجش، نسبت به کسي که بدي مي‌کند و غافل است، دل سوزاند و کمک کرد و به او طبيب روح و داروي جان رساند. پس از دست هيچ‌کس دلخور مشو و کينه به دل مگير و آرامش خود را هرگز از دست مده و بدان که هر وقت کسي بدي مي‌کند، در آن لحظه بيمار است.